نقش حباب

27 آذر وحدت حوزه ودانشگاه گرامی باد

حوزه ودانشگاه یعنی وحدت در هدف

هدف  این است  که همه به سمت ایجاد جامعه اسلامی و پیشرفته

حرکت کنیم.

*اللهم عجل الولیک الفرج *

کاش یک دانه ی از تسبیح توبودم

تا دست کشی بر سر سودا زده من

 وحدت حوزه ودانشگاه 

امام(ره) اعتقاد داشتند که اگر این دو با هم ارتباط نداشته باشند نظام یا منزوی شده و یا در خدمت دشمن قرار می‌گیرند و کشور بار دیگر به دست قدرت‌های فاسد می‌افتد. همبستگی و وحدت در حوزه و دانشگاه بسیار موثر است. هر اندیشه و فکری که در جامعه مطرح می‎شود و هر مدیریتی که ما مشاهده می‌کنیم، خروجی دانشگاه در اکثریت و حوزه در اقلیت است. پشت سر حوزه و دانشگاه خراب، جامعه و حکومت خراب است. در این ۴۰ سال برکات بسیاری در حوزه و دانشگاه اتفاق افتاد. دانشگاه با ۴۰ سال پیش قابل مقایسه نیست.

در گذشته دانشجو به روحانی به جسم موجودی موذی و خطرناک و روحانی نیز به دانشجو به چشم کافر ونجس نگاه می‌کرد، آن‌ها چنین نفرت و جهلی نسبت به هم داشتند و هیچ کدام یکدیگر را نمی‌شناختند، زبان مشترک نداشتند و نمی‌توانستند به صورت معمولی با هم صحبت کنند. اکنون وضعیت متفاوت است…

          *وحدت به چه معنا

وحدت این نیست که هیچ اختلاف نظری وجود نداشته باشد، بلکه بحث این است که انسجام نباید از هم بپاشد، دچار فروپاشی شویم. باید یکدیگر را تحمل کنیم، اختلاف سلیقه را نمی‌توان برطرف کرد

وحدت این نیست که اختلاف سلیقه و انتقاد وجود نداشته باشد بلکه این موارد با وحدت قابل جمع است. وحدت این نیست که یک حرف وجود داشته باشد؛ زیرا این امر دیکتاتوری است، وحدت یعنی مشترکات را فراموش نکنیم و در برابر دشمنان که هدفشان فروپاشی انقلاب و سیستم است، با هم باشیم. باید قبل از وحدت حوزه و دانشگاه از وحدت حوزه و حوزه و همچنین وحدت دانشگاه و دانشگاه سخن گفت. وحدت به عنوان یک استراتژی ضرورت دارد که بستر آن نیز باید در چارچوب تفکر دینی باشد. وحدت مبنای توحیدی فلسفی دارد و معنای آن این نیست که همه یک حرف بزنیم بلکه نباید کشمکش کنیم. تا زمانی که عقل وجود دارد، اختلاف پیش می‌آید. شیعه عقل‌محور است. توحید باید مبنای فکری، اعتقادی و عملی ما باشد که اینحا نقطه وحدت است. زمانی که توحید وجود داشته باشد، وحدت ایجاد می‌شود. در جامعه توحیدی مردم با یکدیگر دشمن نیستند و همه باید به هم کمک کنند. اتحاد دشمنان اتحاد ایمانی نیست، بلکه اتحاد بر سر منافع است.

خروجی‌های حوزه ودانشگاه می‌بایست مشکلات جامعه را حل کنند نه اینکه به جامعه آویزان و از آن ارتزاق کنند

پیروزی انقلاب اسلامی محصول وحدت میان حوزه و دانشگاه بود و انقلاب اسلامی آغازی مجدد برای تمدن سازی معاصر است.

قبل از انقلاب شکاف بین حوزه و دانشگاه به حدی بود که حتی عزاداری برای امام حسین(ع) ممنوع بود و زنان خلع حجاب و روحانیون خلع لباس می‌شدند.

در همان زمان دانشگاهی به نام دارالفنون تاسیس شد که پس از قتل امیرکبیر این دانشگاه نه به سمت هویت اسلامی و نه به سمت تمدن سازی حرکت کرد و رژیم بعد از امیر کبیر متخصصان غربی را برای کادرسازی یک رژیم سکولار وابسته به غرب وارد کشور کرد.

عدم تحقق وحدت حوزه و دانشگاه در طول سال‌های گذشته را ناشی از بی سوادی، بی مسؤولیتی و بی برنامگی دانست.

. ایران هر چه دارد مدیون اسلام است و ایران قبل از ورود اسلام چیزی ندارد و چیزی نیست

ملتی که ۸۰ درصد تمدن اسلام را ساخته‌ است، هرگز به زور مسلمان نشده؛ چرا که هیچ یک از شهرهای ایران حتی یک نصف روز در برابر اسلام مقاومت نکردند.

*آنچه حوزه باید از دانشگاه بگیرد:

تخصص‌گرایی و تأسیس رشته‌های

درسی گوناگون  توجه به واقعیات

دیدِ باز، گسترده و وسعت بینش

نوگرایی مفید، نگرش سازنده و پویا

تحول و استفاده از روش‌های علمی

جدید و کارساز

آینده‌نگری همراه با طرح و برنامه

*آنچه دانشگاه باید از حوزه بگیرد:

احساس وظیفه کردن در درس خواندن

سخت‌کوشی در آموختن

کسب اخلاص، صفا، ایثار، معنویت و زهد

احترام به سنت‌های اصیل و ارزشمند

استفاده از روش‌های علمی سنّتیِ مفیدِ بومی

هماهنگی و اختلاط سازنده با مردم جامعه

*برکات وحدت

نزدیک شدن دانشگاه به ارزش‌های دینی

آگاهی حوزه از جدیدترین پیشرفت‌های علمی

شکست نقشه‌های دشمنان

سازندگی و رفع نیازهای جامعه